Een Reus op Lemen Voeten

Hij is het type waar ik als kind bang voor was. Ik schrik van hem, zelfs door het scherm heen. Als ik beter kijk, in onze 1e online sessie, zie ik méér dan een stugge, gesloten rauwdouwer, die mij beangstigt. Ik zie een behoedzaam formulerende, veertigjarige projectleider, die coaching wil om zich beter te presenteren en ‘zichzelf te verkopen’.

Ik vraag hem wat hij te ‘verkopen’ heeft. Welk verhaal over jezelf wil je aan anderen slijten? En welk verhaal mag er niet in de etalage, moet verborgen blijven? Er is, erkent hij, een grote (reus) en een kleine (jongen). We beginnen met de kleine jongen.

Die is 4 jaar als ie meemaakt dat zijn vader, na een opmerking in de tram, door mannen in de lift bedreigd wordt en een baksteen naar zich toe gegooid krijgt. Terwijl hij vertelt komen er tranen in zijn ogen. Hij voelt opnieuw de angst, de onveiligheid. Ook komt naar boven hoe slecht hij sliep als kind en dat hij veel nare dromen had.

Hij gaat naar de lagere school. Op de 2e dag slaat hij een ander kind een bloedneus. Dan merkt hij dat dit hem veel status en veiligheid oplevert. En zo verandert het onbevangen jongetje, voor wie de wereld niet zo veilig was, in een steeds grotere en sterkere beer die die wereld op afstand houdt. Een beer die de 120 kilo aantikt, verkeerde vrienden opdoet en in drugsproblemen komt. Inmiddels heeft hij die problemen achter zich gelaten. Maar de echo van het vierjarige jongetje dat zijn vader bedreigd ziet worden, is er nog. De herinnering aan het steen-incident maakt veel bij hem los.

Een aantal weken later ontdekt hij dat niet alle details van zijn herinnering overeen komen met hoe zijn ouders zich het incident herinneren. Maar de emotionele herinnering die zich in zijn lichaam heeft vastgezet, maakt duidelijk hoe kwetsbaarheid tonen voor hem een bijna onmogelijke opgave is. Zelfs het idee om, als hij een presentatie moet geven, bij aanvang van de presentatie iets te zeggen als “ik merk dat ik wat last van zenuwen hebt” (om daarmee de spanning wat te kunnen laten zakken), voelt voor hem als te kwetsbaar en zwak. Dat kan hij niet over zijn lippen krijgen.

Hierdoor wordt hem duidelijk waar de angst om zichzelf te laten zien mee te maken heeft. In de weken erna merkt hij dat hij relaxter wordt in zijn werk, minder nerveus voor overleggen en dat hij grapjes maakt. Ook privé merkt hij dat hij meer ontspannen is en makkelijker in kan spelen op onverwachte zaken. De reus wordt iets minder reusachtig. Het kleine jongetje wordt iets minder klein.

Afbeelding: Walk a Way - Erik Johansson