“𝗡𝗶𝗲𝘁 𝗯𝗶𝗷 𝘀𝘁𝗶𝗹𝘀𝘁𝗮𝗮𝗻. 𝗗𝗼𝗼𝗿𝗴𝗮𝗮𝗻”

Ze verstaat haar vak, maar vind het moeilijk zich uit te spreken, met name in grote groepen. “Ik klap dan dicht en kom hard over, terwijl ik me eigenlijk onzeker voel. Waar komt het vandaan en wat kan ik er aan doen?”

Ze vertelt over de scheiding van haar ouders en dat ze daar nooit met iemand over spreekt. Als ik zeg hoe me dat raakt, breekt ze.  “Ik sta nooit lang stil bij mijn gevoelens, daar neem ik de tijd niet voor. Ik ben gewend om dóór te gaan.” Dan blijkt hoe moeder en oma dat hebben voorgedaan. Beiden waren gescheiden en stonden er met een gezin alleen voor, net als zij nu. Oma had zelfs haar vaderland verlaten om in Nederland haar toekomst te zoeken. Moeder en haar broers en zussen konden pas komen toen oma voldoende geld had verdiend. Jong en alleen in een onbekend land, had ze geen andere keus dan zich sterk te houden en dóór te gaan.

Ik vertel haar dat ik zie dat moeder en oma deze kracht aan haar hebben doorgegeven. Maar anders dan die vrouwen, heeft zij óók de ruimte af en toe stil te staan, achterom te kijken en zich gewaar te worden van haar gevoel. Dat hoeft niet ten koste van haar kracht te gaan. Het voegt iets toe: verbinding met de waarheid in haarzelf en haar omgeving. Maar hoe kan ze dat leren?

Ik kijk naar haar houding. Haar voeten zijn omhoog gericht; alleen haar hielen zijn op de grond en haar lichaam is aangespannen, scherp en alert voor wat komen gaat. Als ik haar er op wijs, zucht en ontspant ze en komt ze in het heden terug. In het verleden van de drie generaties was onveiligheid een constante. Daardoor is haar antenne voor onveilige situaties, zoals soms in het werk, haarfijn afgesteld. En dat zet haar lichaam op scherp. We oefenen met ademhalingstechnieken die ze zelf kan toepassen, als ze merkt dat haar lichaam gespannen is.

Omdat ze de onveiligheid vooral ervaart in grotere groepen, oefenen we met het stretchen van haar veilige ruimte. Met vloerankers breid ik een virtuele groep om haar heen steeds verder uit, tot de spanning te groot wordt. Ik plaats moeder en oma achter haar en laat haar bewust inademen. Het maakt haar rustiger en het lukt om steun te voelen vanuit de familiehistorie. De groep is nog wel spannend, maar niet meer zo bedreigend.

Korte tijd later moet ze op haar werk onverwacht voor een groep spreken. Anders dan normaal, klapt ze niet dicht. Ze blijft oogcontact met haar publiek houden. Ze maakt zichzelf rustig door haar ademhaling. Ze heeft er zelfs plezier in om zich na haar presentatie ook te mengen in andere agendapunten. Haar zelfvertrouwen is toegenomen. En de hardheid in haar houding? Die is weg, zegt haar leidinggevende.