Opgesloten vlinder

Breekbaar, levendig, op haar hoede. Van buiten kalm, van binnen onrustig.

Ze is beleidsmedewerker, begin 30 en zoekende naar wat ze kan, wat ze wil. Ze is slim en kan haar taken aan. Een goede baan, man, kinderen. Eigenlijk zou ze tevreden moeten zijn, vindt ze.

Maar ze fladdert als een vlinder tegen het raam, onrustig op zoek naar de uitgang. Ze gaat graag nieuwe uitdagingen aan. Maar die brengen geen bevrijding, alleen een nieuw venster.

Van huis uit heeft ze “geleerd om niet te zeuren”. Over haar familie vertelt ze: “mijn moeder werkt heel hard”. Eigenlijk zegt ze: “ik vind mezelf een zeur en ik ben lui”. In de zomer, als er minder urgente zaken zijn, heeft ze “moeite om voldoende te werken”. Ze schuift dan klusjes voor zich uit . Ze krijgt er geen klachten over, maar toch raakt ze enorm gefrustreerd van haar eigen ‘ledigheid’. Ze is tegelijkertijd gevangene en haar eigen cipier.

Hoewel ze heel anders is dan haar moeder, voelt ze heel sterk dat ze haar moet navolgen. In haar studiekeuze heeft ze dat ook deels gedaan. Dat anderen het benoemden als ‘haar ouders achterna gaan’ maakt haar nu alsnog razend. En dat haar ouders haar stimuleerden om voor een makkelijker variant te gaan –‘want dat harde werken was niets voor haar’- maakt haar nog bozer. Ineens voelt haar vrije keuze van toen als een illusie. Dit knaagt aan het vertrouwen dat ze in haar carrière nu wél in staat is vrij te kiezen.

We doen een opstelling, waarin we de familieleden met vloerankers op de grond plaatsen. Indruk maakt het beeld dat haar broers en zussen weg uit het gezin kijken, terwijl zij alleen naar binnen en naar haar ouders kijkt. Ze is enorm bezig met het contact, de verbindingen. En daar is ze in haar werk ook heel goed in. Maar in de hechte symbiose is ze het contact met zichzelf verloren.

Ik vraag haar een draai van 180 graden te maken, zodat ze ook naar de buitenwereld en haar eigen toekomst gekeerd is. Dat kost moeite. Het voelt alsof ze een heilige taak verzaakt.

Ik spreek namens haar ouders uit dat ze een verantwoordelijkheid draagt die bij hun hoort, niet bij haar. En ik geef haar een eigen nieuwe taak in handen, in de vorm van een wit vloeranker. Hierna werken we nog aan de invulling van haar eigen taak. Maar al snel is duidelijk dat ze daar geen hulp meer bij nodig heeft.

De steen in de bedding die de stroming blokkeerde, is weg. De bewustwording dat de band met haar moeder zo’n rol speelde heeft haar bevrijd. Ze voelt zich zelfbewuster en beter in staat om zich uit te spreken en voor zichzelf op te komen. De vraag of ze haar toekomst vrij kan kiezen is geen vraag meer.