“Zelfs de gedachte dat ik het niet leuk vond, liet ik niet toe”

Ze is een ervaren, succesvolle manager. Maar ze mist het hart en ziel gevoel. Wil minder met beleid en meer met de praktijk bezig zijn. Toch zijn er twijfels, ze heeft al vaker de bakens verzet. “Hoe kan ik zeker zijn dat de volgende stap wél de goede is?”

Met alle vragen die ze bedachtzaam voor zichzelf formuleert, toont ze haar zorgvuldigheid. “Ik ben erg rationeel. Gevoelsdingen vind ik al snel zweverig.” Maar nu komt ze er met de ratio niet uit.

Ik vraag haar drie plekken in de zaal uit te kiezen: ‘hier kom ik vandaan’, ‘hier ben ik nu’ en ‘hier ben ik naar op weg’. Direct valt op: het heden plaatst ze centraal in de ruimte, verleden en toekomst plaatst ze bij het raam. De ‘kijkrichting’ is naar buiten, bijna dromerig, als heimwee.

Voor iemand met “weerstand om vragen naar mijn gevoel te beantwoorden”, voelt ze verrassend goed. Op de plek van ‘heden’ voelt ze bedrukking op de borst, kortere adem, onrust en “ik word wel geaccepteerd maar hoor er niet helemaal bij.” Op de plek van het verleden ademt ze rustiger, lager en voelt ze vrijheid, ruimte, energie. “‘Hier voel ik me óók anders dan anderen, maar dat is hier geen issue.” De plekken van verleden en toekomst voelen als buiten, als natuur. Ze is verbaasd dat ze zo dicht bij elkaar liggen en ze ontspant. Het lukt haar om niet te beredeneren en haar gevoel toe te laten.

We doen een opstelling van haar levensloop. Met gekleurde vloertegels legt ze een pad van toen naar nu op weg naar haar toekomst. Eén van de stappen is de middelbare school. Als enige van haar lagere schoolklas naar een school drie kwartier verderop met de bus. Daardoor wordt ze een buitenbeentje: altijd meteen na school naar huis vanwege de reistijd. Bij schoolfeestjes vroeg weg of worden opgehaald door haar vader.

Maar wat ze nu voelt, voelt ze voor het eerst: “Ik was zo volgzaam dat ik zelfs de gedachte dat ik die school en het verre reizen erheen niet leuk vond, niet toeliet. Mijn ouders bepaalden en hebben totaal niet meegewogen hoe dat voor mij was. En het kwam niet in mij op dat ter discussie te stellen.” Opnieuw verbazing.

Zo doorlopen we haar leven, op weg naar de volgende stap, de toekomst. Daar aangekomen, wordt ze zich bewust van haar eigenwaarde en haar recht op eigen keuzes. Ze weet dat het tijd is iets anders te gaan doen. En ze voelt dat ze stevig genoeg is haar eigen pad te kiezen.