Een gemis opvullen, om het niet te hoeven voelen

Ik vulde ze met onmisbaarheid.

In de laatste weken voor het overlijden van mijn vader was er zóveel te organiseren. Eerst de dagelijkse zorg aan huis. Toen een bed in de woonkamer. En toen dat niet meer verantwoord was, de spoedopname in een verpleegtehuis. Omdat hij snel achteruit ging, werd de coördinatie een dagtaak. Overleggen met de arts, de verpleging, maatschappelijk werk, de familie. En hoewel het met mijn vader slecht ging, ging het prima met mij. Ik voelde me onmisbaar, speciaal, gehoord en gezien. In die weken was het gat in mijn eigenwaarde, het onbehagelijke gevoel er niet toe te doen, tijdelijk helemaal opgevuld.

𝗗𝗮𝘁 𝗯𝗹𝗲𝗲𝗳 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘇𝗼. Na mijn vaders overlijden voelde het gat dubbel zo groot. Ik miste mijn vader, maar ook de mogelijkheid om mijn gemis aan eigenwaarde te vullen. En een moeizaam proces om weer in contact te komen met mijn eigenwaarde, begon.

Volgens A.H. Almaas (zie: #DiamondApproach en #TheoryOfHoles) lopen we allemaal rond met zulke gaten. Gaten die we opvullen om ze niet te hoeven voelen. We vullen ze met werk, relaties, prestaties, of materiële zaken. Met iets of iemand buiten onszelf. Onze samenleving is opgezet rond het vullen van gaten.

𝗠𝗮𝗮𝗿 𝗵𝗲𝘁 𝘃𝘂𝗹𝗹𝗲𝗻 𝘄𝗲𝗿𝗸𝘁 𝗻𝗶𝗲𝘁. Omdat het gat staat voor iets anders: voor het verloren contact met (een deel van) onze essentie. Die omvat kwaliteiten als moed, compassie, kracht, waarde en liefde. We bezitten ze wel, maar zijn ervan afgesneden door traumatische ervaringen of conflicten in de kindertijd. Om onszelf te beschermen hebben we ooit een deel van onszelf losgelaten. En een gedragspatroon ontwikkeld waarmee we het gemis maskeren. Het gedragspatroon zijn we als deel van onszelf gaan ervaren.

𝗠𝗮𝗮𝗿 𝗵𝗲𝘁 𝗴𝗲𝗺𝗶𝘀 𝗯𝗹𝗶𝗷𝗳𝘁. Het is pijnlijk en we blijven er instinctief van weg. Toch is juist het bewust ervaren van het gat en het verloren contact de weg naar herstel. Heftige emoties zoals verdriet, gekwetst voelen, jaloezie, boosheid, haat en angst duiden altijd op de aanwezigheid van gaten. Om effectief met die gaten om te gaan, is het nodig terug te keren naar de kern van wie we zijn. En de verloren delen van onze essentie te herontdekken.

Dit kan diepgaand en confronterend zijn. Als coach noem ik dit De Draak in de Bek kijken. Een rustige, veilige plek helpt hierbij. In de leegte ligt de kans opnieuw in contact te komen met je ware zelf. Wat ooit als een gemis voelde, blijkt vaak de weg terug naar vervulling en authenticiteit.

Ik nodig je uit hierop te reflecteren. Welke gaten ervaar jij? Waar vul jij je eigen leegtes mee? En hoe werkt dat voor je? Deel je gedachten in de comments of via een persoonlijk bericht (zie onder menu > kennismakingsgesprek)!

Vinden op de Plek waar je niet Alleen durft te Gaan